اهداف قیام حسینی

آن وقتى که راه، عوضى شده است و جهالت و ظلم و استبداد و خیانتِ کسانى، مسلمین را منحرف کرده و زمینه و شرایط هم آماده است.
البته دوران تاریخ، اوقات مختلفى است؛ گاهى شرایط آماده است، گاهى آماده نیست. زمان امام حسین؛ آماده بود، زمان ما هم آماده بود. امام، همان کار را کردند؛ هدف، یکى بود. منتها وقتى انسان به دنبال این هدف، راه مى‏افتد و مى‏خواهد علیه حکومت و مرکز باطل قیام کند، براى این‏که اسلام و جامعه و نظام اسلامى را به مرکز صحیح خود برگرداند، یک وقت است که وقتى قیام کرد، به حکومت مى‏رسد؛ این یک شکل آن است یک وقت است که این قیام، به حکومت نمى‏رسد؛ به شهادت مى‏رسد.
آیا در این صورت، واجب نیست؟ چرا، به شهادت هم برسد، واجب است. آیا در این صورتى که به شهادت برسد، دیگر قیام، فایده‏یى ندارد؟ چرا، هیچ فرقى نمى‏کند؛ این قیام و این حرکت، در هر دو صورت، فایده دارد - چه به شهادت برسد، چه به حکومت - منتها هرکدام، یک جور فایده دارد. باید انجام داد؛ باید حرکت کرد.
این، آن کارى بود که امام حسین انجام داد؛ منتها امام حسین (علیه‏السّلام)، آن کسى بود که براى اولین بار این حرکت را انجام داد. قبل از او انجام نشده بود؛ چون قبل از او - در زمان پیغمبر و امیرالمؤمنین - چنین زمینه و انحرافى به وجود نیامده بود، یا اگر هم در مواردى انحرافى بود، زمینه‏ى مناسب و مقتضى نبود. زمان امام حسین، هر دو وجود داشت. در باب نهضت امام حسین، این اصل قضیه است.
پس مى‏توانیم این‏جور جمعبندى کنیم، بگوییم:
امام حسین قیام کرد تا آن واجب بزرگى را که عبارت از تجدید بناى نظام و جامعه‏ى اسلامى، یا قیام در مقابل انحرافات بزرگ در جامعه‏ى اسلامى است، انجام بدهد. این از طریق قیام و از طریق امر به معروف و نهى از منکر است؛ بلکه خودش یک مصداق بزرگ امر به معروف و نهى از منکر است. البته این کار، گاهى به نتیجه‏ى حکومت مى‏رسد؛ امام حسین براى این آماده بود. گاهى هم به نتیجه‏ى شهادت مى‏رسد؛ براى این هم آماده بود.