استقلال را بهتر بشناسیم

رویارویى استقلال با حریفانى تا دندان مسلح رخداد نگران کننده اى نیست. تیمى که سازنده تاثیرگذارترین بازیکنان حال حاضر تیم ملى کشورمان هم هست (آرش برهانى، مجتبى جبارى، پیروز قربانى و حتى وحید طالب لو) مى توانید خسرو حیدرى را هم در لیست انتظار قرار دهید. هیچ کمبودى براى گذر از سد الجزیره و الاتحاد احساس نمى کند و این امیدوارى وقتى ملموس تر جلوه مى کند که واقعیت بزرگى نام استقلال در رقابت هاى قاره اى بر هیچ تیمى در قاره پوشیده نیست هر چند که این اقتدار به ۱۰ سال پیش برمى گردد...

اولین برداشت منطقى از دورى ۷ ساله  استقلال از جام باشگاه هاى آسیا اهمیت قوام یافتگى این تیم در حضور مقتدرانه اش در فصلى که قهرمان لیگ شد و به واسطه مشکلات ناخواسته از حضور در این جام معتبر جاماند، مى تواند باشد. استقلال در فصلى که قرار بود با صمد مرفاوى و تیمى که غالب ستاره هایش را از کف داده بود در جام باشگاه هاى آسیا حضور یابد هرگز ره به جایى نمى برد و شاید به تعبیرى ساده بتوان گفت این تیم با توفیق اجبارى در حذف نامش از جام باشگاه هاى آسیا روبه رو شد. هر چند که هنوز زخم برجاى مانده از حذف نام استقلال برتن این تیم و هوادارانش سنگینى مى کند و واقعه بزرگ کم کارى و سهل انگارى مجموعه اى که قرار بود آن روزها زمینه ساز حضور مردان آبى در رقابت هاى برون مرزى شود از ذهن شسته نمى شود. مع الوصف اما اگر بخواهیم تنها نگاهى موضوعى به این واقعه داشته باشیم باید از چنین الفاضى -سهل انگارى و کم کارى- بهره بگیریم اما سوال کلیدى ما این است، استقلال اگر با آن مجموعه رقابت ها به جام باشگاه هاى آسیا مى رفت و حذف مى شد، آیا صدمات جبران ناپذیر و بدترى نمى دید این تحلیل چندان غلطى نیست که در برهه کنونى مدعى شویم بهترین و عالى ترین تیم همه تاریخ باشگاه استقلال تا چندى دیگر قدم در عرصه جام باشگاه هاى آسیا خواهد گذاشت. تیمى که با تجربگى در همه ارکانش موج مى زند. بازیکنانى که چند سال بزرگ تر و باتجربه تر شده اند و مربى که به واسطه چهره خاص و منحصربه فردش نقطه اتکاى این تیم محسوب مى شود.
در سالى که استقلال از جام باشگاه هاى آسیا حذف شد مدیریت این تیم برعهده محمدحسین قریب بود اما قریب به دلیل فشارهایى که از سوى هیات مدیره به وجود آمد به ناچار از سمت خود استعفا داد و به موازات آن وزیر رفاه که نقش حمایتى از استقلال را ایفا مى کرد، عزل شد تا مقداد نجف نژاد از این تغییرات بهره بگیرد و مدیرعامل استقلال شود. این فعل و انفعال در واقع باعث شد استقلال در مسیر سقوط گام بردارد. بهمن ماه سال ۱۳۸۵ بود که فاجعه اى عظیم در استقلال رخ داد و این تیم از جام باشگاه هاى آسیا حذف شد و پس از آن ملاقات نجف نژاد با بن همام بى نتیجه ماند تا لکه سیاهى در تاریخ این باشگاه برجاى بماند البته آن روزها استقلال به لحاظ مدیریتى هیچ گاه آمادگى تقابل با رویدادهاى مهم جام باشگاه هاى آسیا را نداشت اما در برهه کنونى شرایط به گونه اى دیگر رقم خورده است. فتح الله زاده اواخر فصل ۸۶ مدیرعامل استقلال شد و این تیم را در فصل بعد در رتبه نازل سیزدهم تحویل داد تا سرانجام او هم اوایل فصل جارى برکنار شود و امیر واعظ آشتیانى یا به قول نزدیکانش «واعظ» بر صندلى مدیریت استقلال تکیه بزند. حضور واعظ مصادف شد با پیروزى هاى پى درپى استقلال. بسیارى او را مردى از جنس مردان اثرگذار ورزش مى دانند. استقلال در بعد مدیریتى اش هیچ گاه قابل قیاس با فصلى که از جام باشگاه هاى آسیا حذف شد جلوه نمى کند. امروز مدیرعاملى در راس کار قرار گرفته که پیش از این کاندیداى ریاست فدراسیون فوتبال بود و شاید روزگارى هم چنین اتفاقى رخ دهد و «واعظ» پس از موفقیت در استقلال که انگیزه هاى فراوانى براى این مهم دارد در نهایت ریاست فدراسیون فوتبال را هم عهده دار شود.
تفاوت هاى آشکار مدیریت استقلال در فصل ۸۶ با این روزها سبب مى شود تا استقلال را به لحاظ فنى هم با آن روزها قیاس کنیم. آیا استقلال، تیمى که مرفاوى بى تجربه و رضا حسن زاده را روى نیمکت خود داشت و حتى سایه مدیریت امیر قلعه نویى را هم به دلیل حضورش در تیم ملى بالاى سر خود نمى دید و در نیمه هاى راه با تئودى یونگ و یک مربى درجه ۴ هلندى به توافق رسیده بود مى توانست در جام باشگاه هاى آسیا به توفیق آن چنانى نایل آید وقتى حتى تصور صعود استقلال از مراحل مقدماتى آن جام، غیرممکن به نظر مى رسید که مى دیدیم گذشته از ضعف هایى که روى نیمکت وجود داشت استقلال ۲ مهره کلیدى و ارزشمند خود را از دست داده بود و در ظاهر شاید حضور انصاریان و علیزاده که آن روزها از پرسپولیس به استقلال آمده بودند مى توانست جاى نیکبخت و عنایتى را پرکند اما هرگز چنین نشد. به گونه اى ضعف هاى ناشى از این رفت و آمدها در نهایت استقلال را حتى یک پله پایین تر از پرسپولیس و در رده چهارم فصل ۸۶-85 قرار داد. استقلال در این فصل اما به گمان غالب کارشناسان - که این تحلیل ها برگرفته از واقعیت هاى آشکار و پنهان تیم امروزى است - بهترین تیم تاریخ خود را در اختیار دارد. بازگشت حسین کاظمى و سیاوش اکبرپور، طلوع دوباره آرش برهانى، جذب یک هافبک برزیلى که به لحاظ فنى جزو معدود بازیکنان ممتاز خارجى است که وارد فوتبال ایران شده، ثبات در چارچوب دروازه و داشتن یک نیمکت قوى سبب شده استقلال به لحاظ فنى در بهترین شرایط خود قرار داشته باشد. به این مجموعه اضافه کنید مجتبى جبارى و امید روانخواه مصدوم را تا ببینید تیم فعلى به لحاظ پتانسیل تا چه حد به استانداردهاى یک تیم آسیایى نزدیک است.
از توفیق اجبارى دورى ۷ ساله استقلال از جام باشگاه هاى آسیا حرف زدیم؛ و خب دلایل کاملا گویا و روشن بود. استقلال در فصل جارى آماده ترین تیم را براى حضور آبرومندانه در جام باشگاه هاى آسیا در اختیار دارد. دلایل همگى منطقى به نظر مى رسد. رویارویى استقلال با حریفانى تا دندان مسلح رخداد نگران کننده اى نیست. تیمى که سازنده تاثیرگذارترین بازیکنان حال حاضر تیم ملى کشورمان هم هست (آرش برهانى، مجتبى جبارى، پیروز قربانى و حتى وحید طالب لو) مى توانید خسرو حیدرى را هم در لیست انتظار قرار دهید. هیچ کمبودى براى گذر از سد الجزیره و الاتحاد احساس نمى کند و این امیدوارى وقتى ملموس تر جلوه مى کند که واقعیت بزرگى نام استقلال در رقابت هاى قاره اى بر هیچ تیمى در قاره پوشیده نیست هر چند که این اقتدار به ۱۰ سال پیش برمى گردد...