مقدمه:
در 2 اگوست سال 2005 پرواز 358 ایرفرانس از پاریس به فرودگاه بینالمللى پیرسون که در آن روز هوایی ابری و سرشار از رعد و برق داشته است، در حال پرواز بود. ایرباس 340 که برای فرود آماده میشود با یک رول خود را به انتهای باند 9000 فوتی 24L فرودگاه میرساند که به شکل ناگهانی در یک جریان نامساعد افتاده و پس از یک مکث در میان شعلههای آتش میسوزد. با وجود این تمام 300 مسافر و خدمهی این هواپیما به شکل معجزهآسایی از آن سانحه جان سالم به در میبرند. گزارشهای اولیه حاکی از آنست که خلبان سریع و ناگهانی خود را به یک باند نامطمئن رسانده بوده است و این موجب شده که کنترل هواپیما از دست او خارج شود. این دسته از سوانح که در فرود پیش میآید اکثرا به نبود مسیرهای هوایی مختص به خطوط هوایی بازمیگردد؛ بخشی از امنیت هوانوردی که توجه به آن رشدی ناچیزی را در چندین سال اخیر نشان میدهد. حتی میتوان گفت که این نوع سوانح تنها به خطوط هوایی مربوط نمیشود، بلکه شاید سبک هدایت خلبانان برای رول در انتهای باند اشتباه باشد، کمااینکه بسیاری از خلبانان این حرکت را انجام میدهند.
در بسیاری از سوانح میتوان عللی سببی معین نمود. مرکز کاهش سوانح هنگام فرود (ALAR) طی گزارشی اعلام کرده است که بیش از 68 درصد فاکتورهای منجر به سوانح به خدمهی هواپیما بازمیگشته است. بنابر گفتهی این موسسه عملیات هنگام فرود یکی از سختترین بخشهای پروازی است که خلبانان بارها برای این امر آموزش داده میشوند، اما باز برای کارکرد مناسب نیاز به تجربه دارند. از آنجا که این مساله بسیار مهم بوده و به جان بسیاری از انسانها بازمیگردد، بد نیست نگاهی بر روی یکی از این سوانح هنگام فرود انداخته و حرکتهای خطا در تصمیمگیریهای خدمهی پروازی را مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم و راهحل رفع آنها را بیان کنیم.
ادامه مطلب ...